Ulici i Patishta

[Строфа 1: Паки] Ме носат улици кон дома, со улици во темен град Имам улица под нога, улица имам со став До мојот дом имам долг пат пешки Не долг пат, пречки, е долго временски Нема неприлики, ова е истокот на Скопје Кај што денот се буди кога зад аголот е ноќе Тогаш и мислите се свежи Тогаш и патот е спореден, а од мислите сме поети А накај дома имам слики Прилики, неприлики, плитки да завидува Да Винчи Не се споредува улица со уметност Станав уметник што растев у ова место А ова место е инпровизиран пад, не пат Па можеби тоа е клучот за нас А мојот клуч е асфалт бидејќи мислам Тука пишав прва лирика, а не сум бирал А кога бирам, ова не е мојот дом, Бојан Трибините ни беа само рап, сон, но Душевно гинеме пред полноќ Не знам колку знаеш ти, но ние сме виделе доста добро [Рефрен] Овде нема втора шанса И кога гинеш, гинеш, нема ниту да те прашаат На улица ти не си банда И кога пукаш, пукаш, но пази, самиот се закопа И нека не се крева прав Улица имам во гради, ама не сум улица јас А јас сум тоа што го сакам И не сум тоа што мислат, ги молам сите да се замолчат [Строфа 2: Паки] А мало дете гледа улица ко темен агол Гледа гане, гледа бизниси, коли и замор Го гледа рапот на улица, но без страв Не гледајќи повеќе од метар, два, метар мрак Има и пострашен акт од рап у мрак Има поладен нож од скакулец на наркоман Кога во израз паѓа скалпер Тогаш ножеви се слаба алка ако пикнат си унатре И не се свесни кај е кешот Не е во гане, ни ган, е во бубрези на твое детство Во слабина на старка Па од нејзината чанта поклонот е лимен сандак На кој ќе пишува во срцата на сите Внатре има парчиња и парчиња, но не и лице Па и улицата тогаш ќе стане име кога Од неа трепери секое младо лице Каде си? Сине, каде си момак? Улицата е твоја крв, но не и мојата солза Или ќе градиш патишта или си паднат Улица ти одзема, а Скопје нема втора шанса [Рефрен]