Braciom pieśniarzom

Nie nam, pieśniarze, stać w tęczy kolorach Barwić się w róże i w pióreczka pawie; Bo my są sosny, czerniące się w borach Bo my są krzyże w przydrożnej kurzawie Bo my są wierzby o płaczących korach Bo my są z jękiem lecące żurawie Co hejnał krzyczą skroś zmierzchów tej ziemi Na puste pola, gdy sen je oniemi! Nie nam, pieśniarze, brać pieszczone tony I dźwięków szukać co słodszych dla ucha... Nam w spiż serc ludzkich bić, jak biją dzwony Nam huczeć jako w boru zawierucha... Nam szumieć jako padające plony Kiedy je zdepce nawalna moc głucha... Nam śpiewać zgrzytem strun rwanych i krzykiem - I nie - słowiczym, lecz orlim językiem! Braciom pieśniarzom... Braciom pieśniarzom... Braciom pieśniarzom... Braciom pieśniarzom... Nie nam, pieśniarze, stroić lutnię wstęgą I sławić rozkosz niby trubadury... Bo my zakonu związani przysięgą Izajaszowe nosim w biodrach sznury! Pieśń nasza, kmiecą odziana siermięgą Z ducha królewskość bierze, nie z purpury! A kiedy wzejdzie nad ugór w łzach rosy Nie kwieciem kwitnąć jej, ale iść - w kłosy! Nie nam, pieśniarze, biec pustą gonitwą Za blaskiem lir tych, co serc próchnem świecą Bo jest pieśń nasza o świty modlitwą I skowronkowe legie za nią lecą Bo o stoneczność dla ziemi jest bitwą I brzaski od niej przyszłe już się niecą... Bo jest pieśń nasza jutrzenką i zorzą Z której dzień buchnie w świat za mocą bożą! Braciom pieśniarzom... Braciom pieśniarzom... Braciom pieśniarzom... Braciom pieśniarzom... Ńemy przez "Ń" White House