Aby zrozumieć

[Refren] Zrozum! Zrozum tych, którzy tracą grunt i toną Wołając o pomoc, by móc zacząć żyć na nowo Zrozum! Zrozum to, że trzeba więcej niż szczęścia By nie zginąć tam, gdzie na współczucie brak miejsca [Zwrotka 1: Ignac] Jego dusza zmęczona, z której zmył się blask Dawno zatrzymał, bezpowrotnie w niej czas Na ta jedną chwilę, choć na ten jeden raz Zapomnieć chciałby, swego życia gorzki smak Zrzucić z siebie ogrom dzisiejszego dnia Ciężar brudnych szmat, ująć lat, aby było lepiej Znaleźć gdzie? swoje miejsce i zapuścić korzenie Piękny sen, takie marzenie O ciszy, o spokoju, w własnych czterech kątach O ukochanej osobie, której teraz tak brak Chciałby krok cofnąć, krzyknąć z całej siły stop Nie łatwo zejść z drogi, na którą rzucił go los Błądzi sam, pośród szarych myśli Za wspomnieniami goni, pełen nienawiści Za ten z życiem wyścig, pełen klęsk i upokorzeń Przestać chciałby lecz przestać iść nie może Takie są w życiu drogi, nie każdemu sprzyja los Czasem warto jest się zastanowić Gdy skończy się dzień, co przyniesie nam noc [Refren] [Zwrotka 2: Bartas] Gdy otwiera oczy, gasną nocne światła ulic Nieraz prosił Boga, by go więcej nie obudził W kieszeniach chowa ręce, bo tak cieplej Pod mostem miejsce podłe, ale chroni przed deszczem Kiedyś pisał wiersze, że życie jest piękne Teraz życie go kopie, gdy śpi pod kartonowym kocem Pamięta, jak to było w domu przy kominku Dzisiaj domem ciemny kąt, koło parkingu Dzieci poszły w świat, by szukać swego szczęścia Żadne z nich imienia ojca dzisiaj nie pamięta W imię ojca każdy wybrał inną ścieżkę By nie skończyć, jak ten, którego krew plami im serce Żona odeszła, to dla niej warto było przetrwać Zabrała wszystko, on nie chce iść do niej na cmentarz Zbyt wiele przeżył, by ją z pamięci wymazać Chciałby znać słowa, jakimi mógłby z nią rozmawiać Mroźnej zimy pora, skłania do refleksji To te chwile, w których smutek dławi oddech w piersi Chciałby w końcu wiedzieć, że jutro będzie lepsze Pomóż mu uwierzyć, bo ludzie mają serce [Refren]