Pieśń cygańska

W lesie wyrosłam jak złoty krzak, w cygańskim namiocie zrodzona, do borowika podobna. Jak własne serce kocham ogień. Wiatry wielkie i małe wykołysały Cyganeczkę i w świat pognały ją daleko... Deszcze łzy mi obmywały, słońce, mój ojciec cygański, złoty, ogrzewało mnie i pięknie opaliło mi serce. Z modrego zdroju nie czerpałam sił, tylko przemyłam oczy... Niedźwiedź po lasach się włóczy jak srebrny księżyc, wilk boi się ognia, nie ugryzie Cyganów. Cyganeczka daleko wędruje po lesie, rży cygański koń, budzi obcych, raduje cygańskie serce. Wiewiórka na cygańskiej budzie orzechy gryzie. Oj, jak pięknie żyć, słyszeć to wszystko! Oj, jak pięknie widzieć to wszystko! Oj, jak pięknie czarne jagody zbierać jak cygańskie łzy! Oj, jak pięknie żyć, na Wielkanoc słuchać pieśni ptaków! Oj, jak pięknie przy namiocie, śpiewa sobie dziewczyna, płonie wielkie ognisko! Oj, jak pięknie, ludzie, z daleka wielkanocnych pieśni ptaków słuchać, kwilenia dzieci, i tańca, i śpiewania chłopaków i dziewczyn. Oj, jak pięknie żyć, nocami chodzić nad rzekę, ryby zimne jak chłodna woda chwytać w ręce! Oj, jak pięknie grzyby zbierać, miłość nieść, ziemniaki piec w ognisku... A koń cygański już czeka na murawie, kiedy wóz będzie gotów do drogi... Oj, jak pięknie nocami bez snu słuchać, jak żaby ślicznie przygrywają! Na niebie Kura z Kurczętami i Cygański Wóz całą przyszłość Cyganom wróżą, a srebrny księżycuszek, ojciec indyjskich pradziadów, światło nam niesie, w namiocie przygląda się dzieciom, Cygance służy swym światłem, żeby dziecko jej przewinąć było łatwiej. Oj, jak pięknie spoglądać w niebo, niebieskości jego różne w sercu ciułać! Oj, jak pięknie czarne oczy, smagłą twarz całować! Oj, jak pięknie szumi nam las – to on mi śpiewa piosenki. Oj, jak pięknie odpływają rzeki, to one mi serce cieszą. Jak pięknie wpatrzeć się w toń rzeki i powiedzieć jej wszystko. Bo nikt mnie nie zrozumie, tylko lasy i wody. To, co tu opowiadam, wszystko, wszystko już dawno minęło i wszystko, wszystko ze sobą wzięło – i moje lata młode.