Λόγια Nυχτερινά

[Intro] Sometimes it still hurts... And you know how it is man, you wake up everyday and it hurts a little bit less and then you wake up one day and it doesn't hurt at all. And the funny thing is, you almost miss that pain... Because you lived with it for so long... Απ' της αγάπης τη λιακάδα στου χωρισμού την καταιγίδα Απ' τη στερνή μου ελπίδα στο μια απ' τα ίδια απ' όταν σε είδα Να χαμογελάς λες κι έχεις αλλάξει σελίδα Ο έρωτας ήταν απλά φωτοβολίδα που σκίζει τη νύχτα Στιγμιαία, μα τελειώνει όπως όλα τα ωραία, μοιραία Έφυγε και πήρε την καρδιά σου παρέα Γυρνά ξανά στα ίδια βράδια εκεί κοντά Στη λεωφόρο και ζητά να βρει τα λόγια που μου είπες τελευταία Τον έψαξα, στο ίδιο κρύο στη γνώριμη παγωνιά Τα μάτια μου υγρά και θολά, ανέπνεα μηχανικά Είχα κόμπο στο λαιμό, δεν είχα κάτι άλλο να πω Έτσι κι αλλιώς τα λόγια ήταν περιττά... Αποστασιοποιήθηκα από τα συναισθήματα Απλά γιατί δεν ήθελα άλλα προβλήματα Αλλά φαίνεται πως όσο κι αν δεν ψάχνω το μπελά Τυχαίνει να βαδίζω στα δικά του βήματα Και να! Μπροστά σου ένιωσα αδύναμος πρώτη φορά Μετά από καιρό που είχα αφήσει την καρδιά μου να μουδιάσει Αφέθηκα σε λόγια αληθινά, νυχτερινά Ήταν ξημερώματα... Τότε σε βρήκα εκεί ακίνητη ντυμένη στο γκρίζο Τυλίχτηκα σε μυρωδιές που αγαπάς Θυμάμαι τα κλειστά σου μάτια ν' αντικρίζω Ο ήλιος έβγαινε μα ήθελα να μου μιλάς.. [Ρεφρέν] Μη φύγεις, το απόψε ειν' ότι έχουμε, το φως μην ανοίγεις Αύριο τα πάντα γύρω θα ναι σκόνη Οι αναμνήσεις μείνανε τριγύρω μου σωρός Απ' τη νύχτα που πες πως θα μείνεις μόνη Κάτι μέσα σου άλλαξε κι είπες ν' αφήσεις Το παρελθόν σου πίσω σου κάπως αλλιώς να ζήσεις Μη μετανιώνεις αν γυρνάς σε κάτι σε που πλήγωσε Να λες ευχαριστώ που είχες κάπου να γυρίσεις Οι αγκαλιές δε μένουν για πάντα ανοιχτές Σε αντίθεση με μερικές πληγές που ποτέ δεν κλείνουν Τα πιο μεγάλα αστέρια είναι τα πρώτα που σβήνουν Κι ότι μένει να θυμάσαι είναι το φως που αφήνουν Ειρωνικά κάτι που κατάλαβα καλά Είναι ότι δύναμη αντλώ από αδυναμίες μεγάλες Κι αναλογίζομαι ότι ενώ πονά κάθε φορά Βρίσκω θάρρος να λέω πως θα ναι αλλιώτικη απ τις αλλες Και πες μου τι κατάλαβα? Οι αγάπες που χατήρι δεν τους χάλαγα δε φέρθηκαν ανάλογα Και ξέμεινα το στόμα μου να πλένω με αλκοόλ Και ξανά να ψελλίζω στιχάκια από το παρελθόν Λάθος δικό μου να ρίχνω τόσο τον εγωισμό μου Μα στα μάτια σου έβλεπα τον εαυτό μου Λάθος δικό μου και κρατάω την ευθύνη Κι αν κάποτε βρω γαλήνη στο μακρύ οδοιπορικό μου Θα φροντίσω να σου κρατήσω από το μερτικό μου Κι εγώ θα τα βγάλω πέρα με ότι λίγο απομείνει Έτσι είναι όποιος αγαπά τα πάντα δίνει Κι έχει τύχει και σε μένα να 'ναι αυτό το ριζικό μου Μα άστα να πάνε στην ευχή είναι αργά Τα δάκρυα είναι καυτά ξάφνου χρειάζομαι οξυγόνο Δεν ήσουν ποτέ δικιά μου όλα είναι δανεικά Και που το πίστεψα ακόμα μετανιώνω [Ρεφρέν] Μη φύγεις, το απόψε ειν' ότι έχουμε, το φως μην ανοίγεις Αύριο τα πάντα γύρω θα ναι σκόνη Οι αναμνήσεις μείνανε τριγύρω μου σωρός Απ' τη νύχτα που πες πως θα μείνεις μόνη Κάτι μέσα σου άλλαξε κι είπες ν' αφήσεις Το παρελθόν σου πίσω σου κάπως αλλιώς να ζήσεις Μη μετανιώνεις αν γυρνάς σε κάτι σε που πλήγωσε Να λες ευχαριστώ που είχες κάπου να γυρίσεις