Europa

Αποπνικτική ατμόσφαιρα στη σάλα του Europa Βραδινού καραβιού, έξω πίσσα, λίγα φώτα Φαντάσματα κουλουριασμένα όλα στη σκιά τους Περιμένοντας νωχελικά να έρθει η σειρά τους Ν' ανεβούν και να φύγουν μακριά από εδώ Μα ψάχνουνε κουράγιο για αυτό που θα κάνουν Γιατί πάνε σε μέρος που δεν έχει γυρισμό Πάνε στ' αστέρι που πηγαίνουν οι αγάπες να πεθάνουν Στο ξεμέθιασμα του έρωτα ο πόνος αβάσταχτος Μέσα νιώθω πως πεθαίνω κι όμως δείχνω ατάραχος Πες μου ποιο λάθος διορθώνουμε πρώτο Δώσε μου κάτι αληθινό μέσα στον κόσμο τον νόθο Μα πρώτα άκου με, μ' έχει φιμώσει ο φόβος Αλλά τώρα απ' την ψυχή μου σου φωνάζω σαν τρελός Ας ειν' αυτός, ο τελευταίος μου λόγος Προτού με τιμωρήσει για όσα έκανα ο Θεός Μ' άφησες μόνο και δε θα στο συγχωρήσω ποτέ Κι ας σ' αγαπάω πιο πολύ απ' οτιδήποτε Γιατί κι ας δίνω την καρδιά μου σ' άκαρπες προσπάθειες Όταν πνιγόμουν ένα βράδυ στ' ανοιχτά εσύ δε μ' άκουγες "Που πας, απάντησε μου, τι δουλειά έχεις εδώ? Ποιοι ειν' αυτοί και γιατί ανεβαίνεις σ' αυτό το πλοίο? Κοίταξε με, μίλησε μου, Θεέ μου σε παρακαλώ..." Με κοιτάς βαθιά στα μάτια και μου λες "Μανώλη αντίο..." Πάω να τρέξω ξωπίσω σου μα με σταματά το χέρι Ενός έρωτα εξόριστου στο ίδιο αστέρι Που με σπρώχνει μακριά και ν' ανέβω δε μ' αφήνει Έχω δακρύσει, σε κοιτάζω να φεύγεις και έχω μείνει Μόνος μου στα σύνορα του αργά με το νωρίς Να περιμένω κάθε βράδυ να γυρίσεις να με βρεις Για να μου πεις τις δυο εκείνες λέξεις που φοβόσουν Να σκεφτείς και το τι σήμαιναν ούτε που φανταζόσουν Μόνος... Αν έχω μάθει κάτι μαζί της είναι να μη σταματώ στα εμπόδια Να κυνηγάω αυτό που αγαπάω και να μην το βάζω στα πόδια Έτσι και τώρα κυνηγώντας τ' άρωμα απ' τη σκιά της Σε τούτο το πλοίο φάντασμα έγινα λαθρεπιβάτης Είπα θα έρθω να σε βρω και ας μας βγει και σε κακό Για το ταξίδι αυτό πολέμησα με όλα όσα πρόδωσα Μια αγάπη που o ίδιος από λάθος μου τη σκότωσα Ίσως να είν' αιτία που κι εγώ θα σκοτωθώ Οι μηχανές έχουνε πάρει μπρος μουγκρίζουν σαν τέρατα Όλοι μουγκοί και μπροστά μας μαύρα λιβάδια απέραντα Κι εγώ ψάχνω ένα όμορφο μικρό κοριτσάκι Παρακαλώ κοιτάξτε με, βοηθήστε με, πείτε μου κάτι Πέστε μου που θα τη βρω έχει μια καρδιά στο λαιμό Την αγαπώ παρακαλώ που είναι πρέπει να τη βρω Και να την πάρω στη γη μην στέκεστε όλοι βουβοί Όταν το πλοίο φτάσει στο άστρο θα αυτοκαταστραφεί Δεν απαντάει κανείς κινούμαι γρήγορα μπροστά Φτάνω στην καμπίνα του καπετάνιου που με το που με κοιτά φωνάζει "Φύγε δεν έπρεπε να 'σαι εδώ!" Του λέω "Δε θα με ξαναδείς άμα μου πεις που θα τη βρω" "Μου φαίνεται πως δεν καταλαβαίνεις τίποτα εν τέλει" Λέει "αυτή που ψάχνεις δεν ανέβηκε στο πλοίο φίλε Δεν έχεις αίσθηση να καταλάβεις πόσο σε θέλει Και πως απόψε, αυτή την ώρα, εξ' αιτίας σου είναι Μόνη της στα σύνορα του αργά με το νωρίς Να περιμένει κάθε βράδυ να γυρίσεις να τη βρεις Για να της πεις τις δυο εκείνες λέξεις που φοβόσουν Να σκεφτείς και το τι σήμαιναν ούτε που φανταζόσουν" Μόνη της στα σύνορα του αργά με το νωρίς Να περιμένει κάθε βράδυ να γυρίσεις να τη βρεις Για να της πεις τις δυο εκείνες λέξεις που φοβόσουν Να σκεφτείς και το τι σήμαιναν ούτε που φανταζόσουν Μόνη... Όχι πια... Λέω "Σε βρήκα επιτέλους", λες "Δε με έχασες ποτέ Για σένα ήμουν πάντα εδώ όταν απ' τον κόσμο κρυβόσουν Και αν τα πράγματα γυρίσανε ανάποδα θυμάμαι Το ποιος είσαι, όσα ήθελες να 'μαστε, όσα φοβόσουν Είν' ακόμα εδώ κι ας μας τα κρύβει ο ήλιος Τα θυμάμαι εγώ και όσο αγαπάω τα ζω Όσο μπορώ απ αναμνήσεις να αναπνέω και να μεθώ Είμαι το κρύο, το δεκατρία, η Europa κι η Μήλος" "Μη μ αφήσεις, ψάχνω αιτία να σε φέρω πίσω Κι ας ήρθε ώρα τόσες πόρτες στη ζωή μου να ανοίξω Πάνω στη φλέβα μου καεί πίσσα μαύρο μελάνι Ένα φιλί σου μονάχα να ξαναζήσω μου φτάνει" "Άμα θέλεις να με σώσεις κράτησε με σφιχτά" Κλείνουν οι τοίχοι τριγύρω μας, μας τυλίγει φωτιά "Αν μ' αγαπάς και δε φοβάσαι ν' αντικρίσεις το πάθος Πιάσε το χέρι μου και κάνε μαζί μου άλλο ένα λάθος"