Mrok

[Intro] To ten mrok, znasz go dobrze Widzisz go, gdy patrzysz ludziom w oczy To teraz spójrz w lustro pomyśl o sobie O ludziach z przeszłości, których zostawiłeś tam mimo woli Tak bywa, takie jest życie [Zwrotka 1] Ile razy pytałeś siebie samego o to Ile jeszcze znieść, jak przerwać ten krwotok Po co kroczyć w przód, może warto się cofnąć Może czekać na cud, może to wszystko popchnąć W dół i niech zginie w przepaści naszych snów Wszystko, co płynie, dobrze zna swój nurt I nie winię już tych, co przeszli obojętnie W pantomimie dusz, każdy zna swoje miejsce W szeregu, wśród reguł biegu, jeden szczegół Tkwi z tamtych dni, gdy czas był mało ważny To ta wolność i spadające gwiazdy Teraz ty spójrz w lustro, ustąp miejsca wizjom Niech poniosą cię i poczuj mroku bliskość To wysypisko spraw, które porzuciłeś Pierdoląc te chwile, w których mogłeś wybierać Pomyśl, ile z nich ma wpływ na to, jak jest teraz [Refren] To ten mrok, co za nami się snuje Idąc krok w krok wspomnienia kumuluje Jest wśród nas, czujesz? Jest tutaj obok Teraz spójrz w lustro i bądź sam ze sobą To ten mrok, co wywołał pragnień wiatry Przypomniał sprawy, których już nie załatwisz Zostali ludzie, a raczej Ich skrawki Mrok żyje w nas, poczuj go i zaśnij [Zwrotka 2] To kurz na płytach i zżółknięte kartki Urywki z życia i krajobraz walki Daj mi tą wiarę, gdy w mroku błądzę Szczerze nie sądzę, by tak było mądrze I skądże, to kulminacje w matrycy połączeń Ojcze, ty wiesz, że nie wszystko było dobrze Wciąż w mroku krążę, wpatrzony w lustro Samobójstwo, ja nie żyję na próżno Czuj to w tym tekście, gdziekolwiek jesteś Gdziekolwiek twe miejsce, wiem, kręte te bieżnie Bezsens uzależnień, wciąż twarz blednie Gdy myślę o tym i wciąż się poddaję Gdy prawdy dotyk, jak cios, ból zadaje A dróg rozstaje nie są już tak proste Wbite ostrze i nikt nas nie ostrzegł A w sercu nas wszystkich na strzępy los drze [Refren] To ten mrok, co za nami się snuje Idąc krok w krok wspomnienia kumuluje Jest wśród nas, czujesz? Jest tutaj obok Teraz spójrz w lustro i bądź sam ze sobą To ten mrok, co wywołał pragnień wiatry Przypomniał sprawy, których już nie załatwisz Zostali ludzie, a raczej Ich skrawki Mrok żyje w nas, poczuj go i zaśnij