Lustro

[Zwrotka 1] Dzisiaj składam się z miliona elementów Rozsypałem się tu trochę przez przypadek Choć mówili: "Czasem musisz pomóc szczęściu" Nie słuchałem, nie słuchałem, nie słuchałem Czasem czuję dziwne drgania w epicentrum Tam gdzie dusza spotyka się z moim ciałem Potem spływa razem z kroplą atramentu Błękit jak te płatki niezapominajek Dziwne myśli, dziwne haje, wszystko dziwne Rozpoznaję w tym chaosie pewne wzory Poukładaj mnie na nowo zanim zniknę A złe duchy nagle wbiją we mnie szpony I rozbiją na atomy co zostało Kreską mistrza, wizji przelanej na płótno I już nigdy nie ułożysz mnie tu w całość I zostanę tak rozbity jak to lustro A może jeszcze nie jest za późno [Zwrotka 2] Odnajdź wszystkie me kawałki i posklejaj Lecz uważaj, bo te odłamki są ostre Jeszcze poranisz swoje kruche wspomnienia I polecą w dół ciemno szkarłatne krople Jak ulotne bywa czucie stabilności Wciąż na linie balansuje uciekinier Ciągła walka z moim lękiem wysokości Upadając pewnie wykrzyczę twe imię Ile jestem winien światu za obecność? Mam tu trzy pięćdziesiąt i pół paczki szlugów Poukładaj me fragmenty znowu w jedno Bo rozbity nie poczuwam się do długu Nie ma cudów, nie ma cudów, nie ma cudów Są targety i deadline'y - nowe bóstwo Ty posklejaj mnie tym najpiękniejszym z uczuć Bo tak leżę tu rozbity jak to lustro A może jeszcze nie jest za późno [Zwrotka 3] Jeden cios, aby zniszczyć szklaną taflę Jeden cios, aby pokruszyć odbicie Jeden cios, aby rozdzielić na zawsze Elementy układanki zwanej życie Jeden cios, aby w mgnieniu oka pękło Tajemnicze i zaczarowane lustro I na wieczność rozbiła mnie zła przeszłość A może jeszcze nie jest za późno