Bi Andazegi

[صادق:ورس اول] با خدا ملاقات در مه،اعتراض اَ موندن ناخداگاه از دل، خيليان كه جا موندن پرنده پشتِ ابر و ابر پشتِ پنجره نفس تو سينه حبس و دست توى دست گره شروعِ يك پايان از ابتداى آغاز،طلوعِ يك قدرت از پرواز تا پرواز بذار بگن هميشه اين عاقل ديوونه س،عشق تو كه عشق نبود هميشه ويرونه س منى كه آرومم منى كه آزادم منى كه اهل رفتنم جهان برام خونه س تموم جاذبه همين یه لحظه بودنه،تو قصه اى و قصه ت از كتاب خوندنه تو روحمو بگير ولى جسمم برا تو،تو عصر پاييزى يكم سبك كن هواتو ورس دوم: من ندارم رو تو شك،ترس ندارم رو تشك يكم لرز از تب پارساله اما قوى تر ميشيم روز و شب هر سردى گرمه اول،لحظه مهمه تو قعرِ قلبم متنفر از حرفِ برگرد نمى فهمی منو تو تازه لش نه من و چراغ و شهر رفتيم تو هم،فقط چرا باید گم شن تو حرف خيره ام به ضربدرا،خيره ام به رفتنا،خيره ام به موندنا،خيره ام به دفترام پيچيده س مثه حسِ قصه هاى نصفه كارم،دنيا گم شده تو استفاده ت استفاده م! کلاسیک تو اتاق و بوم بوم ماشينا،فرق ما ميشه فكرِ تو راديكال كشيدى قطعا غربتو با سيگار،متنفرم از نفرت پا اينا! اما من يه سطحِ محكمم،سفت و سنگى صخره موج زدم خيس شدم درد كشيدم،بس كه به لطيفى دريا مشت زدم