Radom

Znowu siedzę na tej ławce, znowu patrzę na ten świat, jakbym nigdy nie wyjechał, jakby zawsze było tak. I choć tyle się zdarzyło, i choć prawie wszystko mam, czasem tęsknię tak, czasem czegoś mi brak. Gdybym spotkał siebie z tamtych lat, co powiedziałbym? Gdybym spotkał siebie z tamtych lat, to powiedziałbym, że choć wszystko mam, czasem tęsknię tak, czasem bardzo chcę. Przez zielone korytarze, z głową pełną marzeń znów przebiec chcę. Nic nie wiedząc wciąż o sobie, nie wiedząc nic o tobie, wciąż wierząc w cud. Przez zielone korytarze, z głową pełną marzeń znów przebiec chcę. Nic nie wiedząc wciąż o sobie, nie wiedząc nic o tobie, wciąż wierząc w cud. Tu gdzie wszystko się zaczęło, tu gdzie był mój cały świat, tutaj była pierwsza miłość, pierwsza strata, pierwszy strach. Znowu siedzę na tej ławce, wspominam tamten czas, i jeszcze tyle chcę, jeszcze tyle mi brak. W tym dziwnym mieście, gdzie największe są sny, gdybym spotkał siebie z tamtych lat, to powiedziałbym, że choć wszystko mam czasem tęsknię tak, czasem bardzo chcę. Przez zielone korytarze, z głową pełną marzeń znów przebiec chcę. Nic nie wiedząc wciąż o sobie, nie wiedząc nic o tobie, wciąż wierząc w cud. Przez zielone korytarze, z głową pełną marzeń znów przebiec chcę. Nic nie wiedząc wciąż o sobie, nie wiedząc nic o tobie, wciąż wierząc w cud. W tym dziwnym mieście, gdzie największe są sny, gdybym spotkał siebie z tamtych lat, to powiedziałbym, że choć wszystko mam czasem tęsknię tak, że aż skręca mnie. Czasem bardzo chcę, że aż skręca mnie. Pamiętam, pamiętam, pamiętam, pamiętam. Pamiętam, pamiętam, pamiętam, pamiętam.