Coraz Mniej

Nim zaspokoi czas to pragnienie, Niepamięć pójdzie już ten dreszcz, W afekcie dalej gnam, jak do światła ćma, Na stracenie. Nim nagle zapach chmur spowszednieje, Zanim zgubię gdzieś ich smak, Będę biegła w noc, łatwiej jest pod prąd Po złudzenie, Jest mnie coraz mniej, Gdy w ramionach trzymasz mnie, Ja wypalam się, Nie pytaj, prowadź aż po świt, Nie patrzy przecież nikt, W ramionach tych, w ramionach twych Mniej żal. Spójrz dookoła nas tylko cienie, A w sercu tętni wciąż twój blask, Ja do niego gnam, jak do światła ćma, Na skinienie twe. Zanim czerwień ust wypłowieje, A odłamki słów zamilkną gdzieś, Będę biegła w noc, łatwiej mi pod prąd, W zatracenie. Jest mnie coraz mniej, Gdy w ramionach trzymasz mnie, Ja wypalam się, Nie pytaj, prowadź aż po świt, Nie patrzy przecież nikt, W ramionach twych, w ramionach tych To ja To ja.