Boję się

Tak bardzo się boję, boję że jestem drzewem, co rośnie wątłe W szczelinie wąskiej płyty chodnikowej Gdy mogłam być dumną sekwoją Tak bardzo się boję, boję że jestem małpą przed telewizorem że mnie przez kraty karmią słodyczami A mogłam skakać z liany na lianę E, e, w jakiej szczelinie? Jakie wątłe? Jak to? W pierwszym primie już ten niebagatelny jest konkret że głębszy nieco instynkt drzemie w takim Drzemie, co to ma szczecińskie korzenie A drugie primo: fakt, małpa, kraty, fakt, TV z Orwella, a cukierki z pod szafy, fakt A, i sama małpa raczej z tych łagodnych, ale w razie czego może mocno pogryźć Tak bardzo się boję, boję że to wszystko nie moje, moje że w cudze pióra się rano stroję że żyję życie nie swoje, swoje Że się uparłam, by kochać Ciebie że kocham głową, nie sercem, sercem że się uśmiecham, choć wcale nie chcę że nie wiem, nie wiem kim jestem, jestem Moment, moment, przebóg, przebóg, po co takim tonem? Ty się tak nie bój, nie bój, bo jeden szczegół ci tu chyba zniknął w drodze do brzegu że pióra cudze ale strój wedle twoich reguł, i gdzie i jak nie twój duch? A ten hart? Kochasz - znaczy musi być tego wart. A z serca bez głowy rzadko pożytek. Więc naprawdę już zmień płytę Tak bardzo się boję, boję że jestem koniem pod Morskim Okiem że ciągnę brykę pełną dup pod górę A mogłam galopować po stepie Tak bardzo się boję, boję że jestem piosenkarką w Polsce, Polsce że nie wiem, nie wiem kim jestem, jestem że się nie dowiem i zniknę, zniknę No a na wypadek jeśli jednak nie znikniesz, to: Wyobraź sobie jak ten koń z zaprzęgu nagle staje dęba i na woźnicy sprawdza twardość zębów i mknie w galop w dół po Krupówkach slalom z wozem, więc dla tych na wozie to duże niehalo. I za nim cały korowód by poszedł polskich piosenkarzy, co nagle mówią swoim głosem, a strach by odpadł w przedbiegach ładna wizja? No to ciach! Wiele nie trzeba...