Człowiek, którego nie ma

[Zwrotka 1] W głowie tyle ile w życiu Mnóstwo Brednie Pusto Blednie światło we mnie, na próżno Szukać iskier Zgasły wszystkie A na słońce jest za późno Zaraz zniknę, mówię dziewczynce „Odpal zapałkę bo wiatr moje...” Potrzebuję tlenu I mimo że bogów jest wielu to mój rzep na ogonie Nazywa się Prometeusz Pracuje, żebym celu zobaczyć nie mógł Parami nieszczęścia nie chodzą Nadchodzi cała zgraja Chcesz zabrać mi ogień, żaden problem Bo pod rozporkiem zawsze czeka faja Chcę obudzić pół miasta Siąść nad tekstem, by wiedzieć kim jestem Podnieść głowę z dumnym gestem I zobaczyć jak świt nastał Ale prawda jest inna Nie wiem przez jaki patrzę pryzmat Ale patrzę jak wariat, to działanie sprawia Że się uwalniam, zaciska się kaftan Znikam Gdzie miękkie ściany, tam mnie znajdziesz Nie będzie to takie łatwe Jestem przecież Absent Mindead [Hook] Nie gniewaj się, że w takie dni Możesz mówić mi, mówić mi Mówić Ale nic nie dociera Nawet moja myśl, moja myśl Moja myśl Jest nieobecna jak ja Człowiek, którego nie ma (Człowiek, którego nie ma) (Człowiek, którego nie ma) [Zwrotka 2] Małe pytanie do akustyka Czy ten pokój tłumi krzyk? Czy będzie słychać jak oddycham? Czy w takim miejscu jeszcze chce się żyć? Czy dociera jakaś muzyka? Czy można liczyć na niezłą bitch? Gdy w kalendarzu zaznaczą „wizyta” I czy w pokoju pali się światło? Czy będzie gasło, za każdym razem gdy drzwi się zamkną? Moje prywatne nie działa Jakby baterii zabrakło Jakby nie pasowało hasło, albo jakbym zgubił szyfr W życiu ostatnio jakoś słów mi mało A te co przychodzą Nie lubię ich I laga łapię wtedy nagle Może się wydawać, że rozum tracę Używam liter jak farb i jak mam fart to Pracuję nad obrazem Odcinając myśli całkiem Zastanawiam się czy nie umarłem Mrugnę oczami niech to sprawdzę Poznaj definicję Absent Mindead [Hook] Nie gniewaj się, że w takie dni Możesz mówić mi, mówić mi Mówić Ale nic nie dociera Nawet moja myśl, moja myśl Moja myśl Jest nieobecna jak ja Człowiek, którego nie ma (Człowiek, którego nie ma) (Człowiek, którego nie ma)