Zaplątana

Zaplątana jak nić jestem Sama nie mogę się rozplątać Myślałam... Może kiedyś, ktoś Pomoże mi Supeł myśli rozplątać i Uwolnić?... Lecz dotąd Musiałam sama tkwić... W beznadziejnej w istocie swej głębi Przemyśleń i czuć Czekałam Aż nadzieja spełni się Że przedziwny istnienia ból Kiedyś skończy się O! Jak bardzo chciałam być prostą Jak dziecko, którego nić życia Właśnie rozpoczyna swój bieg Ja, tak zwanym bogactwem wewnętrznym Spętana Marzyłam, by Uboga w duchu Zaufać Bogu Ojciec kłamstwa wmawia mi, że Uwięziona w sieć giętką jestem Nadal Czyżby nie zmieniło się nic? Owszem, ktoś uratował mnie I uwolnił Więc, czemu jak niewolnik żyć mam? Gdzie Wybawca jest mój??.... A może...?... Może nie ma Go tu?... ...No, bo mnie nie ma Przy Nim.........?...