Bon Jovi

[Verse 1] Muszę się trzymać tego co mam I nic mi po wiedzy, czy podołam temu Każde z ich spojrzeń na pamięć znam Choć Tobie wydaje się, że jest ich zbyt wielu Ej, nie mam już ponoć celu Kurwa, weź przeliteruj im prawdę Większość z nich trzyma duszę w portfelu Oddaliby wszystko, żeby grać tutaj za mnie Jest siódmy dzień sierpnia, czwarta piętnaście Właśnie mija trzynasty rok i Jestem pewien, że gdy wkrótce zgasnę nad Moim grobem rzadko spotkasz tłok Każdy kolejny krok przybliża mnie do niej Wijącą się w spazmach na łożu róż, niech Wreszcie położy na mnie swoje dłonie Ja niczego innego nie muszę mieć tu [Ref: x2] Potrzebuję usłyszeć, że chcesz mnie Że wierzysz we mnie tak ślepo Muszę wiedzieć, że przede mną brzeg jest Nawet jeśli ma być daleko Nawet jeśli brakuje nam czegoś znów Nie chce wiedzieć nigdy Bez tych kilku rzeczy, nie mam nic z tego, tu żyje modlitwą innych [Verse 2] Mój syn będzie pisać o mnie I choć nie poznał mnie, nie umie zapomnieć Ojciec był jak toczący się kamień ponoć A jeśli upadał to tylko, jak żołnierz Ej, tylko tak Choć nie słuchał niczyich rozkazów nigdy Ponoć trzymał w garści cały świat A tylko kobiety potrafiły go skrzywdzić Mój ostatni rok był dziwny Długi jak nasze blizny, pech, gwałt i wiarę Wydawają się być mniejsi niż mali wciąż Jadąc po słońcu na koniu ze stali I znów, widzę ją w oddali Leżąc pośród róż woła mnie ciszej Niech da mi tutaj jeszcze pięć minut A potem może odebrać mi życie [Ref: x2] Potrzebuję usłyszeć, że chcesz mnie Że wierzysz we mnie tak ślepo Muszę wiedzieć, że przede mną brzeg jest Nawet jeśli ma być daleko Nawet jeśli brakuje nam czegoś znów Nie chce wiedzieć nigdy Bez tych kilku rzeczy, nie mam nic z tego, tu żyje modlitwą innych