Stoją gorzkie pagórki

Stoją gorzkie pagórki, bo gorzka jest zieleń Gdzie przebiega wilk nocy i prędki dnia jeleń Nie spotkają się nigdy w ruchomej przestrzeni Wilk w jelenia, a jeleń się w wilka zamieni U pagórków dolina Dunajcem rozcięta Jak gałęzią miłości zrywaną zbyt chciwie Przez podobne do światła i wiatru dziewczęta Bo gdy biegną - nie skrzypi miedziane igliwie Pachnie zieleń obmyta przez wiatry i deszcze I dolina się słońcem wypełnia po brzegi Choć wśród lasów zbliżonych do nieba śpią jeszcze Dzikie stada gołębi i białe śpią śniegi Szukać ciebie nie trzeba, bo jesteś pod ręką Biedna moja kołysko uśpiona piosenką Pod pagórkiem z jałmużny, gdzie ojciec mój orze Ziemię, gdy po ziemi przechadzają się zorze Do ciebie idę, dziadku, siedzący na progu Z fajką w zębach tak starą, że chyba po Bogu Dziedziczysz ją, a tytoń na pewno masz z raju Bo dym pachnie jak lato i jesień w mym kraju Lubię słuchać twych baśni pod zmierzchem kasztanów I patrzeć, jak się bawi twoimi wąsami Wnuczka - iskra uśmiechu. A ty się zastanów Nad jej dłonią wzniesioną po gwiazdę nad nami Do ciebie idę, matko, po trzykroć cierpieniem Ugodzona w dno serca, by stało się zadość Woli nieba, gdyż niebo jest twoim sumieniem I sumieniem tych, którzy zabili twą radość Wiem, że nigdy dla ciebie nie znajdę pól śniegu Tak pokornie białego, byś mogła iść po nim Do twych synów, co leżą zabici na brzegu Niemej wody, z gałązką jedliny u skroni Do was, ludzie, przychodzę, gdy śpicie przy oknie Uchylonym do sadu, a w sadzie świt moknie I groch burzy po dachu blaszanym się toczy Zanim słońce przywróci wam mowę i oczy Będę chodził za wami i będę wam cieniem Kiedy cień wam spod głowy wytrąci sierp żniwa; Deszczem będę, gdy wody ze źródła ubywa A pola są przebite na wylot pragnieniem Wyście mi dali wszystko, co może dać człowiek Dziecku ziemi tak biednej, że siebie się wstydzi: Dach nad głową, chleb, wodę i światło u powiek I jeszcze coś, lecz tego prócz was nikt nie widzi