Pieśń kronika

Ta ziemia taka czysta, jakby umieciona skrzydłem anioła Cicha i równinna, tyle już wycierpiała, a zawsze dziecinna Ufa, że dobroć jest tylko dobrocią A prawo tak jest prawem, jak pola się złocą Kiedy żyto dojrzewa, jak zimą śnieg pada Tu wierzą wciąż, że sąsiad szanuje sąsiada Że chleb jest święty, jeszcze świętsza praca Ta ziemia wielkiej myśli, kiedy ją zdeptano Jak ogień tysiąc iskier - tysiąc wielkich ludzi rozrzuciła po świecie Kto pustynię budził, kto gasił żar równika Kto topił lodowiec, jeżeli nie iskry jej - wielcy synowie współumarli z tęsknoty Teraz powróceni w jedno wspólne ognisko Zbudują na ziemi więcej, niźli ktokolwiek - widzę to ja ślepy Ta ziemia taka czysta, jakby umieciona skrzydłem anioła Cicha i równinna, tyle już wycierpiała, a zawsze dziecinna Ufa, że dobroć jest tylko dobrocią A prawo tak jest prawem, jak pola się złocą Kiedy żyto dojrzewa, jak zimą śnieg pada W dalekich ziemiach za to umierali moi ojcowie Za gniazdo bociana, za chleb, za tę równinę, co niepokalana Za to powietrze ze wszystkich mądrości najzdrowsze Za ludzi mądrych, zgodnych i cierpliwych Za najwierniejszych z wiernych, uczciwych z uczciwych Za mą Ojczyznę - Polszczyznę, Mazowsze W dalekich ziemiach za to umierali Tu wierzą wciąż, że sąsiad szanuje sąsiada Że chleb jest święty, jeszcze świętsza praca W dalekich ziemiach za to umierali moi ojcowie Za gniazdo bociana, za chleb, za tę równinę, co niepokalana Za to powietrze ze wszystkich mądrości najzdrowsze Za ludzi mądrych, zgodnych i cierpliwych Za najwierniejszych z wiernych, uczciwych z uczciwych Za mą Ojczyznę - Polszczyznę, Mazowsze W dalekich ziemiach za to umierali