Nieoceniona

Cicha jak sen Dobra jak ten Promyk jej ciepłych oczu Wierna jak cień W pogodny dzień W twoim życiowym roztoczu Chodzi na palcach Kiedy sen zmógł Ciebie i wasze mieszkanie Pięknie jak w walcach Mądrze jak Bóg Znaczy ci wciąż swe oddanie Znosi cierpliwie niepokój słów Gorzkie niejedno przeżycie Aby na koniec powiedzieć znów Że jakże piękne jest życie Wierzysz jej wtedy, bo dzięki niej Bywasz mniej życiem zmęczony Zasłania chmury przyszłości złej Obraz twojej żony Przypomnij dziś Sobie ten liść Co spadł wam na kolana Kiedy to z rąk Splotła wam pąk Miłości chwila kochana Potem ten walc i zawrót głów Od zapatrzenia w zachwycie Nocne spacery w księżyca nów I to radosne serc bicie Lekko, wesoło do ciebie szła Na umówione spotkanie Gdy chmurną jesień okryła mgła Biegła po serca ogrzanie Wierzyła w piękny magnetyzm dusz W potok słów tak rozmarzony I jej przysięga pod krzewem róż Twej przyszłej - wreszcie żony Weselny krąg Zabrzmiał jak gong Śpiewając dobre życzenia A potem już Tych dwoje dusz Szukało zaistnienia Z ochoty by Pokazać bzy I inne cudowności Przyszedł na świat Jak piękny kwiat Różowy owoc przyszłości W bólu zrodzony, by spełnić twe Serca i ciała wybranie Aby ucieszyć tez oczy twe I spełnić twoje czekanie Wierzy, że szczęściem największym wszak jest Maleńki cud wytęskniony Dla was i świata - ten gest Jest od twej świętej żony