Nad Zrębem Planety

Nad zrębem planety, pośród gwiezdnej nocy Szereg alefów w nieskończoność pełznie I nieskończoność unieskończoniona Zawiera sama w sobie przez siebie zdradzona Kłęby, kłęby, kłęby tytanów I rogate, i rogate widma Sypią, sypią, sypią gwiazd roje w wydarte otchłanie Myśl własne wątpia zapuściła szpony I gryzie siebie sama w swej własnej otchłani Lecz myśl ta czyja ? samo się nie myśli Tak jak grzmi samo i samo się błyska Punkt się sprężył w "n" wymiarów przestrzeń I przestrzeń klapła jak przekłuty balon