Studium zagubionych dusz

Dął wiatr i zdmuchnął mu z oczu ślepy kurz Z pomocą ściań i znaków, zaczął powoli piąć się jak bluszcz Miasto wciąż słało drogowskazy, których nie widział jako tchórz Bo szedł za pasją w klarowny szlak, zmieniał się w rok burz Wskazówki czytał, pojawił się niejeden anioł stróż By w końcu w plątaninie śródmieścia, pośród szarych kałuż Dotarł do Studium Zagubionych Dusz