Odyseja

Delikatne opary dymu między dźwiękami jazzu Refleks w oknie odbija głos z radia Niepokój pewnie czeka tuż za miedzą Dokładniej za szybą pośród cierpkich słów miasta Brąz jest zapachem waniliowej cygaretki Siwy wonią sztormu, samotnych matek z dziećmi Dźwiękiem dialogów w niemych filmach, słyszysz ciche szepty? Fruną przez kamienice w latach dwudziestych Wolne Miasto Gdańsk zaślubiło z morzem jego Pływał w rejsach z ojcem od małego Szukał szczęścia w spienionych falach Mieszkanie pod piątką było jak zwykła grota w skałach Na lądzie nie szukał przygód, miał wszystkiego pod dostatkiem Kobiet, pieniędzy lecz na wodzie miał pasję Szukał punktu zaczepienia by mieć do czego wracać Zgubił się tysiąc razy by powiedzieć jej wracaj Drugi raz w życiu był pewny, jak gdy ujrzał morze Szczęśliwy wracał stając przed progiem Przenosząc ją przez niego rok później Wszystko było piękne, myślał by zostać Lecz nie wytrzymał i poszedł do portu Prosząc by go zabrać bo zżera go pustka On zawieszony w dwóch równoległych światach Gdy w trzydziestym dziewiątym oba zaczęły płakać Musiał ubrać marynarkę swą skromną osobą Czuł niechęć do miłości, wszystko pękło Zostawił dziecko, nie pokazał mu nawet statku Lecz nienarodzonym pokazać coś naprawdę ciężko Kontynent tonął w płaczu, tworząc serię nieszczęść Wyścielony ciałami, nikt nie miał ucieczki Nawet na Bałtyku tworzyły się mielizny Z wraków, z ciał, ze skóry zerwanej, blizny Miał każdy, miał również i on Nowy porządek, ciężko znaleźć dom Ona płakała, już siódmy miesiąc nie dostała informacji Gdzie jest, z kim jest, świat stał się płaski Zapukali do drzwi by ją ubrać w pidżamę w paski Zdążyła urodzić i zostawić dziecko u swej matki Wraz ze zdjęciami ojca zrobionymi zanim odpłynął By poczuł miłość tego, który zaginął On dryfował u wybrzeży marznąć bardziej z każdą godziną Trzymał się deski jak rozbitek Titanica, powoli ginął Nagle jednostajny ruch zamarł, ledwo widział na oczy Podniósł głowę, poczuł zbawienie, suchy ląd, krzyczał pomocy Brak odzewu, zaczął iść, wiedział tylko, że chce żyć Słabe tętno, cichy puls, wyglądał jak martwy Słońce nie przestaje tlić Za plecami słyszał słowa pogardy