A mnie jest szkoda lata

Moja żona mnie dzisiaj skrzyczała, Powiedziała, że mazgaj, że głupi, Że się za mnie ze wstydu rumieni, Kiedy wreszcie zmądrzeję już raz! A na śmiesznym tle sprawa powstała, Poprosiłem, poziomek niech kupi. "Zdziecinniałeś - powiada - w jesieni?". To już jesień? Jak leci ten czas! I westchnąłem: No patrz, już po lecie, Po wakacjach, po słońcu, mój Boże, Już się robi szaruga na świecie, Jasnych spodni już chyba nie włożę. Wkrótce zaczną się deszcze i słota. Na to ona, przepraszam: "Idiota"! Uśmiechnąłem się: mów sobie zdrowo, Ty wiesz swoje, a ja swoje wiem. A mnie jest szkoda lata I letnich złotych wspomnień, Niech mówią "głupi" o mnie, A mnie jest żal... Za oknem szaro, smutno, A jeszcze przed miesiącem Wesoło, zieleń, słońce... Naprawdę żal. To tak jak gdyby Ktoś najdroższy nagle odszedł I zabrał radość, uśmiech, A zostawił łzy. Dlatego żal mi lata I ludzi żal, i nieba, Po którym płyną smutne Jesienne mgły. Człowiek pensję ma gorzej niż marną, Dwieście złotych miesięcznie, niewiele, Ale w lecie tych dwieście to suma, Można za nią jak król jakiś żyć. Słońce grzeje, opala za darmo, Wisłę gratis masz w każdą niedzielę, Ptaki dają bezpłatne koncerty, Nawet nie chce się jeść ani pić! Jesień owszem, jest piękna, bogata, Bardzo strojna i pełna kolorów, Ale skąd, skąd jesieni do lata, Do lipcowych, sierpniowych wieczorów. Jeszcze trochę i zima przyleci, Pełna śniegu, zawiei, zamieci, A mnie w głowie poziomki i głupstwa, Jakaś Wisła i koncert, i las... A mnie jest szkoda lata I letnich złotych wspomnień, Niech mówią "głupi" o mnie, A mnie jest żal... Za oknem szaro, smutno, A jeszcze przed miesiącem Wesoło, zieleń, słońce... Naprawdę żal. To tak jak gdyby Ktoś najdroższy nagle odszedł I zabrał radość, uśmiech, A zostawił łzy. Dlatego żal mi lata I ludzi żal, i nieba, Po którym płyną smutne Jesienne mgły.