Zdarte buty

Minęło już trochę dźwięku odkąd wyjechałem z miasta Nie mogłem znieść tego zgiełku ludzi wrastających w asfalt Krwi z warg smak wraz z dymem z niedokończonego blanta I kłamstwa, którym przesiąkałem patrząc ludziom w twarz sam Nie pamiętam ile trwała cała ta chandra Ale zostawiła bruzdy na policzkach wielu z nas nadal tam Steru brak na farta wciąż liczą sprawdź na palcach Cztery litery, które znaczą więcej niż twa matka Strach w gardłach wciąż prostuje uśmiech niczym kajdan Bo nie da się ominąć tego, w czym masz udział sam brać Okazje, tutaj mają wiele innych znaczeń niż market Jest inny target, szczęścia zostawione w lombardzie I widzę nowe pokolenie idzie znów w to samo Chciałbym ich ostrzec, ale może im to też pisano Może to jest tożsamość, każdego z nas co rano Walczyć o sen dobry lub oddać się koszmarom, ale... Nie mogę znieść, widoku łez Kiedy upadasz Bo byłem tam, widziałem sam Nie chcę wracać już (stos wspomnień) Kiedy widzę jak (los ciągnie) Cię do dna Niegdyś czarne wrony dziś się mienią kruka bielą A gołębie posiwiały jakoś coraz niżej lecą Dziwnie życie nieco serwuje ten lepszy żeton Gdy błogosławieństwa dzieci często dorosłych kaleczą potem Nie mów wiem co darem, nie sądź nie siej plotek Bo z tych ziaren z czasem pod nogami zbierzesz kłodę Tego nauczyłem się po drodze mimochodem Dziś wiem, że te zdarte buty były dużo droższe Wiem gdzie jesteś chłopcze, tez tam bylem kiedyś Ale uwierz, proszę, że to tylko chwila oczy przetrzyj Przetrzymaj jeszcze będziesz wspominał Ile przeszedłeś kiedyś, żeby dotrzeć tu gdzie dzisiaj jesteś Wierz mi, w życiu nie ma nic za darmo A jak zapłacisz z góry to Cię odsetki nie martwią Ciężko dostrzec w nocy światło które w głębi siebie mamy Ale nie pozwól, żeby zgasło, bo się nie wyrwiesz z otchłani Ciezko dostrzec światło po odejściu od ogniska Gdy szukamy go na zewnątrz w ludziach rzeczach coś nam błyska Ciągła gonitwa po to, co w prawdzie nie da nic nam By na końcu się dowiedzieć, że to tylko fruwa w myślach (banicja) Los tu tka wypraw, stos wyzwań wytrwać moc Gdy na spraw rydwan ciag-nie na szczyt urwiska Miej siłę, żeby wstać, zatrzymać wystrzał I ujrzeć w sobie kryształ bowiem tylko to potrzeba, aby zmyć żal - jednak wciąż []