Sztorm

[When times are hard to go I'm going far alone] [Zwrotka 1] Zaburzona tafla wody, w której nie znajdziesz odbicia A załamania oscylują w niej bez szyku wśród pytań Wciąż chwytasz się czegokolwiek, byleby nie wypaść Z tej łajby, którą opłacałeś latami bez życia Skądś słychać krzyk, który ciężko już rozczytać Jeszcze parę lat wstecz miałem pewność w to co widać Z lunetą w ręku chciał witać nowy dzień skoro świt A teraz? Jedyne czego chcesz to solidna kotwica Im dalej od przystani tym powiększasz pole granic Ale podczas sztormu jesteś skazany na siebie sam I z marzeniami o swym eldorado, często ginie poza Gdy chwieje Tobą zbyt często, tracisz kolor #kinetoza Mowa o momentach, w których sukurs powinien już tu być Ale nie ma go, więc zmieniasz coś, żeby jakoś sobie ulżyć Załatać dziury, zakryć niedoskonałości Których nie powinno tu być, nie? Bzdury [Refren] Czasem wystarczy dać się pochłonąć żywiołom Zaufać w ciemno, że wszystko odzyska kolor Słońce już za chmurami czeka przecież ponoć Jednak czasem trzeba walczyć, aby statek nie zatonął [Zwrotka 2] Wtedy, kiedy nie masz sił, a wszystko wali się Czujesz jak wciąga wir, wodą dławisz się lecz Nie chcesz się poddać, być tym, który trawi lęk Zanim dzień nie nastanie nie ma sensu walka wręcz Czasami wystarczy dać się pochłonąć naturze Poczuć burzę dłużej, by móc ujrzeć w chmurze Tej dusze i zamiast wyburzeń fal popłynąć I z luzem dać temu czas by po chwili ujrzeć blask Bo podobno z czym walczysz od tego zginiesz I nie winię Cię za to, bo sam tak to często kminię Ale zauważyłem, że czasem wystarczy dać chwilę I upaść na dno, bo dopiero wtedy odbijesz się od To sztuka samoakceptacji Jakiejkolwiek sytuacji, by się nie utożsamiać z tym Co głowie gra w tym momencie, gdy percepcja nazbyt Zakrzywiona pokazuje w złych kolorach świat Ci []