Introwersja

Potrzebuję natchnień, emocji, dźwięku Spokoju, braku lęku, sensu Nie mogę już wytrzymać w zgiełku Chcę się zatrzymać bez słów Ale nie mogę tak świadomy pędu Bo ponoć się cofam, gdy stoję w miejscu Ucieka czas, ja obracam klepsydrę znów Zastanawia mnie, czy kiedyś przyjdą wersy ze snów Zasięg szerszy serc głów, które poczują ten trud Który pokonuje co dnia, żeby na szczyt wejść swój Zaszczyt jest już, bo mam to życie i mimo błędów Powiem, że nie jest źle, wśród oznak obłędu Doznań i trendów, poznań, zakrętów, upadków, jęku Bo smak ma sens słów, gdy zazna łez strug Jak magma ze stóp podnóża wynurza się kres dróg Jak stres wybucha i zalewa mnie znów... To podejście, że niewiele jeszcze Zrobiłem, a tak wiele rzeczy ucieka na boki gonić je chce Wciąż biegnę przez mgłę, wciąż czuję tą presję Wciąż snuję tę kwestię, czy w ogóle dla mnie szczęście jest gdzieś? Czy biegnę jak jebany szczur, którego los być więźniem? To miejsce w głowie daleko spod powiek, gdzie człowiek w sobie widzi obiekt W krzywym zwierciadle lub obiera piękne kształty na co dzień To płomień, który każe iść przez drogę albo każe wyjść za progiem stać Boś nie jest godzien by z wrogiem w ogóle się równać To stan kiedy mimo tego, że ci mówią dookoła że jest wszystko ok Ty masz ochotę to wszystko jebnąć Kiedy wszyscy cieszą się i krzyczą, i życzą sobie najlepiej A ty myślisz, że dziś jest Ci wszystko jedno Kiedy gubisz sedno i nie wiesz, w co wierzyć masz A kolory bledną i nie wiesz, czy to wytrwasz Walka z demonami nigdy nie była tak bliska Ale mimo tego idziesz i swe zęby zaciskasz Żeby podpalić lont wystarczy iskra []