Wojna Postu Z Karnawałem

Niecodzienne zbiegowisko na śródmiejskim rynku W oknach, bramach i przy studni, w kościele i w szynku Straganiarzy, zakonników, błaznów i karzełków Roi się pstrokate mrowie, roi się wśród zgiełku Praca stała się zabawą, a zabawa - pracą: Toczą się po ziemi kości, z kart się sypią wióry Nic nie znaczy, ten co nie gra, ci co grają - tracą Ale nie odróżnić w ciżbie, który z nich jest który W drzwiach świątyni na serwecie krzyże po trzy grosze Rozgrzeszeni wysypują się bocznymi drzwiami Klęczą jałmużnicy w prochu pomiędzy mnichami Nie odróżnić, który święty, a który świętoszek Oszalało miasto całe Nie wie starzec ni wyrostek Czy to post jest karnawałem Czy karnawał - postem! Dosiadł stulitrowej beczki kapral kawalarzy Kałdun - tarczą, hełmem - rechot na rozlanej twarzy Zatknął na swej kopii upieczony łeb prosięcia Będzie żarcie, będzie picie, będzie łup do wzięcia Przeciw niemu - tron drewniany zaprzężony w księży A na tronie wychudzony tkwi apostoł postu Już przeprasza Pana Boga za to, że zwycięży A do ręki zamiast kopii wziął Piotrowe Wiosło Prześcigają się stronnicy w hasłach i modlitwach Minstrel śpiewa jak to stanął brat przeciwko bratu W przepełnionej karczmie gawiedź czeka rezulatu Dziecko macha chorągiewką - będzie wielka bitwa Oszalało miasto całe... Siedzę w oknie, patrzę z góry, cały świat mam w oku Widze co kto kradnie, gubi, czego szuka w tłoku Zmierzchem pójdę do kościoła, wyspowiadam grzeszki Nocą przejdę się po rynku i pozbieram resztki Z nich karnawałowo-postną ucztą jak się patrzy Uraduję bliski sercu ludek wasz żebraczy Żeby w waszym towarzystwie pojąć prawdę całą: Dusza moja - pragnie postu, ciało - karnawału!