Rozbitkowie

I znów jesteśmy ze sobą twarzą w twarz Rzuceni w otchłań szalejących fal Tak bezradni, przed sobą ukrywamy wstyd Bez sił i złudzeń, że nowy nas może ocalić świt I nikt z nas jak dotąd nie spostrzegł, że Ta łódź od dawna już płynie do góry dnem Po rozległych bezdrożach wzburzonych mórz Nikt z nas nie spostrzegł: ta łódź od dawna tonie już Karnawału dawno minął czas Chleb codzienny zastąpił nam szampana smak I teraz każde słowo, które pada z naszych ust Coraz większy (coraz większy) miedzy nami z dnia na dzień stawia mur Tak więc nikt z nas jak dotąd nie spostrzegł, że Ta łódź od dawna już płynie do góry dnem Po rozległych bezdrożach wzburzonych mórz Nikt z nas nie spostrzegł: ta łódź od dawna przecież tonie już Nie chcę winić nikogo z nas Rozpamiętywać gorzkich chwil, wiecznie rozliczać z kłamstw Nie chcę słuchać wyjaśnień zbędnych słów Jaki to ma teraz sens, gdy coś umknęło bezpowrotnie I nikt z nas jak dotąd nie spostrzegł, że Ta łódź od dawna już płynie do góry dnem Po rozległych bezdrożach tułamy się Bo każdy z nas pragnął ujrzeć inny przed sobą brzeg I nikt z nas jak dotąd nie spostrzegł Ta łódź od dawna przecież tonie już Nikt nie spostrzegł, nikt z nas nie spostrzegł I nikt jak dotąd nie spostrzegł, nikt z nas nie spostrzegł... Nikt z nas nie spostrzegł: ta łódź tonie już Rzuceni w otchłań szalejących fal Bez złudzeń by nowy nas świt ocalić mógł Nikt z nas nie spostrzegł, nikt z nas nie spostrzegł: ta łódź tonie już...