Nie jesteś moja

Nie jesteś moja nie jesteś i na to sposobu znaleźć nie mogę co ja teraz zrobię co ja pocznę z sobą chyba powędruję w nieskończoną drogę tam gdzie nigdy światła nie rozróżnię z cieniem i z kamienia znowu pocznę się kamieniem a kryształowe łzy zmieszane z deszczem gdzieś w bezkresy pospadają osamotniony dom w ruinę się rozwali smutnie poczerniałą i na pustkowiach sny od niespełnienia w gruzy się pozamieniają Nie jesteś moja nie jesteś choć byłaś od dawna dla mnie stworzona czemu więc nie jesteś i widokiem swoim nie wypłoszysz smutku z oczu moich jeśli jeszcze do mnie nie znalazłaś drogi pozwól że cię tu przyniosę sam w te progi i nie mów tylko mi że to za późno jest o jedno życie nie daj mi słowem znać że już nie jestem na wszechświata szczycie zasłoń mi sobą świat i wątpliwościom moim zabroń świtać