Psychomachia

[Refren: Karol Tomas – Kay] Czuję się, jakbym miał Postawić na mej głowie świat Sobą być pierwszy raz Choć mówią mi, że to nie ja Tak chciałbym cofnąć czas Zacząć wszystko jeszcze raz Lecz muszę pić do dna Nawarzoną piwa kadź [Jarosław Jaruszewski – Bisz] Czym jesteś w oczach świata? Niewiele warta wzmianka Gdy skacząc po kanałach, ktoś natrafia na kadr z miasta Na którym twoja mama stoi sama cała w spazmach W monosylabach twój solowy zamach wyjaśnia I po co ci było to, koleś? Co dziennikarzom opowiesz? Łatwo do krawędzi podejść, lecz mają coś z tego jedynie gapiowie Na chwilę straciłeś kontrolę? Nie, nikt tutaj nie ma kontroli Są tylko ruchu zasady i wszyscy udają i z tym się trzeba pogodzić [Refren: Karol Tomas – Kay] Czuję się, jakbym miał Postawić na mej głowie świat Sobą być pierwszy raz Choć mówią mi, że to nie ja Tak chciałbym cofnąć czas Zacząć wszystko jeszcze raz Lecz muszę pić do dna Nawarzoną piwa kadź [Jarosław Jaruszewski – Bisz] Cała ta twoja praca? Bezowocna marna fikcja Głodowa płaca, a się spalasz, jakbyś targał krzyż tam Po co tam w ogóle wracasz co dzień, co byś chciał tam wygrać? Mała podwyżka, twój szklany sufit – owadzia ambicja I co się w tobie tak tłucze, skoro potrafisz się tylko przyglądać? Nie ma gdzie uciec, jeżeli nie umiesz się z trumien sumień wydostać Wszystkie podróże dały naukę ci jedną – ta sama historia W przeróżnych formach, a życie? Jedynie cudze dobrze wygląda [Karol Tomas – Kay] Czuję się, jakbym miał Postawić na mej głowie świat Inaczej żyć, lecz jak? Życie tylko jedno znam Tak chciałbym cofnąć czas Zacząć wszystko jeszcze raz Nie być pionkiem, lecz grać Nim usłyszę szach i mat [Jarosław Jaruszewski – Bisz] Pokaż to twoje życie, ciągle grasz tu kogoś, typie Choć masz już niby wszystko, nie ma nic pod logotypem Meble, buty, fury, za ostatnim mody krzykiem Biegniesz, póki muki nie wypłaci na odchodnym życie Twoja świetlana przyszłość to dwa rzędy jarzeniówek Traci charakter pismo wytarte od sygnaturek Czujesz, że coś nie wyszło, życie to gra, wygrać której Nie da się, widocznie prysło, zostajesz czy wyskakujesz? [Saksofon – Tomasz Głazik]