Kość (wersja studyjna)

[Zwrotka 1: Bisz] W ustach rośnie ślimak śliny, śliski, ślepy W oczach tańczą błędne ognie, iskry Lepi się do rąk spoconych jeszcze ciepły strzęp Nieludzkie mięso, chyba, ciężko stwierdzić Krew ma jeden kolor wśród różnorodności skór i futer Podobnie kość, może stąd jakiś podskórny smutek Bo idąc w głąb stara natura jednak jedna nas Tym bardziej na zewnątrz potrzebna nam selekcja ras? Gdzie pogrzebany pies jest, drugorzędny fakt Na pierwszorzędnym zęby zacisnął wbrew śmierci Taka zawziętość, że przenika nawet groby złość I wśród milczenia kości grzechocze niezgody kość Zachłanność bywa bezinteresowna, świat to dom Człowiek to w magazynie Rosenthala mastodont Wyobraźnia, która chciała władzę kraść bogom Superman, nie, to samolot, nie, to ptak dodo [Refren: Radex] Obgryzłem kości najadłem się jak zły Nic już nie zmieszczę Zabieram złoto i resztę twojej krwi Przyjdę po więcej [Zwrotka 2: Bisz] W uszach dudnią bębny, kopyt tętent W nosie drażni siarki fetor, proch i trotyl Serce gubi rytm, w przeciwieństwie do diabelskiej sprawności Maszynowych księgowych, rachujących kości Łamie fortuny koło, wciąż zatacza się historia Pijany statek, którym smętnie bawi się ironia Jedyny symbol, który łączy ludzi ponad cele Czaszka, za którą krzyżują się dwie piszczele Piracka gospodarka, trwa konkwista! Kapitał to kapitan, zysk to misja Z kości słoniowej wieże rosną, budzą podziw A skąd te kości? Ko–n–go to obchodzi Nie zyskać na tym? Kwadratura koła Baranku Boży szepcąc, stojąc w karakułach, zobacz Ich logika ma tę prostą postać Róg w okrągłej czaszce, śmiertelny błąd nosorożca [Outro: Radex] Obgryzłem kości najadłem się jak zły Nic już nie zmieszczę Zabieram złoto i resztę twojej krwi Przyjdę po więcej